Sponsor Actie bij Jumbo Weert.

Enkele weken geleden kwam er een mailtje voorbij van Mitch; of enkele mensen voor de Jumbo wilden gaan staan met een kraampje. Het geld dat we zouden ophalen, zou onder ons verdeeld worden. Mij leek het wel een leuk idee en ik heb me dan ook aangemeld om hieraan mee te helpen. Het duurde echter even voordat er een definitieve datum werd geprikt en ook de voorbereiding ging niet helemaal soepel, maar uiteindelijk stonden we met z'n drieën (Mitch, Jettie en ik) om twaalf uur bij de Jumbo. Maud zou later komen met de wafels die ze zelf gebakken had en ook Frederique zou wat later komen. Samen hebben we het kraampje opgebouwd, hoewel we echter nog ruim een uur alleen een maar hebben gezeten, gezien we geen stift hadden voor de wensvlaggetjes waar de mensen voor 1,50 op konden schrijven.

Gelukkig was Maud onze reddende engel, die samen met haar wafels ook een stift had meegebracht. De verkoop viel een beetje tegen, waarna Maud en ik besloten een stuk karton te halen bij de Jumbo om daar vervolgens 'Hug us voor India. €1,-" op te schrijven. En zo gezegd, zo gedaan, dus niet veel later liepen we samen door de stad. Dankzij Maud's contacten hebben we ongeveer €20,- aan knuffels gegeven. Het totale bedrag was +- €50,-, waarna iedereen ongeveer €10,- kreeg. Dat is natuurlijk niet veel als je €1600,- aan sponsorgeld bij elkaar moet sprokkelen, maar het was in elk geval heel erg leuk!

Het trainingsweekend.

Geschreven samen met Maud, zij schreef over dag een en ik over dag twee.


Dag 1.

Om 6 ’s avonds gingen we ons verzamelen in de aula van het College.

Eerst gingen we wat Icebreakers doen, makkelijke spelletjes om elkaar op een leuke manier een beetje de leren kennen en te wennen aan elkaar.

Daarna gingen we een wandeling maken die 2 uur duurde. Daarbij moesten we om de minuut doorschuiven en steeds korte gesprekken met elkaar voeren om elkaar beter te leren kennen.

Eenmaal terug op het College hebben we allemaal wat gegeten en gedronken. Daarna zijn we de film Slumdog Millionaire gaan kijken. Dit gaat over een 18-jarige jongen die wees is en meedoet aan een Indiase spelshow.

Dag 2. 

Na een hele lange nacht, waarin de meeste slechts enkele uurtjes geslapen hadden, werden we wakker gemaakt door het heerlijke geluid van een mondharmonica. Sommige werden er vrolijk van, anderen leken eerder liever een kussen te gooien. Na met moeite uit onze dekens gekropen te zijn kregen we een ontbijt wat bestond uit twee rijstwafels en een bekertje water. Daarna gingen we omkleden en opfrissen waarna we op de fietsen/mountainbikes stapten. 

Ongeveer anderhalf – twee uur later, was iedereen weer terug bij het College. We moesten ons snel weer omkleden en de pas gekregen T-shirts van Xplore weer aan doen. Het was immers open huis bij het College, de perfecte gelegenheid om geld op te halen en iedereen te informeren over onze reis. Met verschillende acties probeerden we geld in te zamelen. Enkele acties waren; een vaas gevuld met spijkers, degene die het goede aantal spijkers had geraden, of het dichtste in de buurt kwam, kreeg  alle spijker. Natuurlijk moest je wel iets betalen om te raden. Ook kon je een wens of tekst op een vlaggetje schrijven. Na een lange middag waarbij iedereen elkaar beter heeft leren kennen en veel lol te hebben gehad, kunnen we ons nu met trots een groep noemen. Voorheen was er immers nog verdeeldheid tussen de twee scholen, maar na dat weekend zijn we begonnen met het worden van een hechte groep; zoals het ook hoort. Het is niet voor niks ‘together on world’ en dat zullen we laten zien!

De eerste bijeenkomst.

De eerste bijeenkomst.

De eerste bijeenkomst waarbij we alle andere India-gangers zouden gaan ontmoeten, vond plaats eind januari. Hoewel we hier niet elkaar leerden kennen, kregen we wel te zien wie er mee zouden gaan van de beide scholen. Ikzelf was heel erg blij met de groep, het leken me een leuke groep mensen die er voor de volle 100% er tegenaan zouden gaan. Het een  opluchting dat deze groep me direct zo goed beviel, we zouden immers drie weken op elkaars lip zitten en dat zou voor de nodige irritaties gaan zorgen. Bij de bijeenkomst werden de begeleiders aan ons voorgesteld, waar ook een dokter bij toe behoord. Er werd ons uitgelegd wat we zouden gaan doen India.

De crews.

Ook werden we in vier verschillende crews verdeeld. Ik kwam in de crew Armoede terecht. Het doel van deze crews was informatie opzoeken of het onderwerp van de crew en daar tijdens een toekomstige bijeenkomst aan alle reizigers over vertellen, dus je eigen kennis op hen overdragen.

De commissies.

Daarnaast werden enkelingen ook in een commissie geplaatst op basis van hun ingezonden brief. Je had de commissie Foto, film en website en de commissie Ice Breakers. Ik ben zelf in de eerste commissie geplaatst. De commissie Foto, film en website moet ervoor zorgen dat de site van Global Exploration (klik hier voor de link) netjes bijgehouden wordt, door middel van foto’s, filmpjes en verslagen. De commissie Ice Breakers zorgt voor de spelletjes die in India gespeeld zullen worden. Deze spelletjes moet makkelijk te begrijpen zijn om de kinderen daar geen engels kunnen en de spelletjes uitgebeeld moeten worden. De commissie zorgt dus ook voor de uitvoering hier van.

Het was een leuke eerste bijeenkomst, hoewel het jammer was dat we elkaar nog niet echt zouden leren kennen. Maar op deze bijeenkomst werd ook het trainingsweekend aangekondigd, dat op 25 en 26 februari zou plaats vinden, maar daar zal ik later wel over vertellen.

Liefs, Chloë. 


De gedachten achter de hele reis is; together one world. Zonder het een, is het ander er niet.

Together one world.

De gedachten achter de hele reis is; together one world. Zonder het een, is het ander er niet.

Hoe het allemaal voor ons begon.

In november '10 werden de leerlingen van het College en het Kwadrant geïnformeerd over deze reis en direct werd er enthousiast gereageerd. In december was een bijeenkomst, waarbij het gehele traject zou worden uitgelegd, bijvoorbeeld de manier om jezelf op te geven en het gene dat gedaan zou worden in India zelf. Door middel van een sollicitatie brief waarin we moesten uitleggen waarom wij mee wilden en welke toevoegingen we aan het team zouden bijdragen zouden we gekozen worden. We hadden ongeveer twee weken de tijd, maar eerst moesten we besluiten of we het überhaupt echt wilden doen. 

Nou moet ik persoonlijk zeggen dat ik er onwijs aan getwijfeld heb. Niet over de reis, de schok die ik daar zeker zou oplopen of de angst voor alles wat we zouden moeten doen. Nee, ik twijfelde aan mezelf. Ik wist niet of ik het wel zou kunnen, of ik emotioneel wel sterk genoeg zou zijn en of ik ook mentaal het hele project zou kunnen volhouden. Na enkele goede gesprekken met mijn ouders, kwam toch duidelijk naar voren dat ik de kans wou grijpen en viola, ik begon met het schrijven van de brief. (Voor degene die de brief willen lezen, klik hier.) 

In januari zouden we de uitslag krijgen en toen de dag bijna aangebroken was hebben we de twee leraren, en tevens contactpersonen van de stichting, hun oren van hun lijf gevraagd over de uitslag. Toen de beruchte dag was aangekomen hebben sommige dagen lang in spanning gezeten (he, Lysanne). Een voor een kregen we een envelop en samen met de groep vierdejaars van het Kwadrant besloten we deze met z'n zeven'en gelijktijdig open te maken. De opluchting was groot toen ik een papiertje in mijn handen had waarop stond dat ik mee mocht en vanaf dat moment, begon het avontuur..

Liefs, Chloë.